'Het ergste is om niet de moeite waard gevonden te worden'
Toon Walravens, geboren in een kansarm bedje waar zijn struggle for live al op heel jonge leeftijd begon. Gezien worden, liefde ontvangen, er simpel weg er toe doen, waren nauwelijks onderdelen van zijn jeugd. "Het ergste is om niet de moeite waarde gevonden te worden". Daarvoor in plaats was, onzichtbaar zijn/ niet gezien worden, afstand in plaats van nabijheid, tekortkomingen in basisbehoeften, fysieke agressie, verslaving en een zoek het je maar uit, zijn dagdagelijkse wereld. Voor Toon was er geen ontsnappingsmogelijkheid aan zijn lot om als jong jochie in een wereld terecht te komen waar het eten of gegeten worden was. Overleven door niet het zachte, waardevolle en liefdevolle in hem te laten zien, wat er absoluut zit, maar te vechten. Letterlijk en figuurlijk vechten, afstoten, niemand toelaten, vertrapt worden in zijn diepste zelfvertrouwen en overleven door dat te gebruiken wat hij in zich had, een supergoed stel hersenen.
Een leven waarvan wij misschien denken ons te kunnen inleven door wat we erover horen of zien op tv, maar waarvan ik durf te zeggen dat we niet kunnen bedenken hoe dat moet zijn, hoe dat moet voelen. Wat ik wel denk te weten is dat deze man een ontzettend enorme innerlijke kracht moet hebben om zichzelf een ander leven te gunnen en daar een enorme zware reis voor af te leggen. Om zichzelf de moeite waard te vinden om in te investeren. Om hulp toe te laten van mensen om hem heen die zagen hoeveel hij waard was. Die niet opgaven, hem niet los lieten, die in hem geloofden en hem het vertrouwen gaven in zichzelf te geloven. En terecht! De Toon van vandaag is de stem van mensen die net zoals hij, iemand nodig hebben om de reis van fout naar goed te maken, Van overleven naar leven. Hij opent voor hen deuren, baant wegen en zet zijn gedrevenheid onvoorwaardelijk voor hen in. Voor die tweede kans. Een man die "groots" is door eigenlijk dat kleine jochie te blijven. Een voorbeeld voor anderen, dat iedereen de innerlijke kracht heeft, dat iedereen de reis kan maken en dat iedereen de moeite waard is om in te investeren. " Toon W is hertseld" is de titel van de film die zijn imponerende levensweg verteld . Hij wordt regelmatig vertoont in gevangenissen, TBS klinieken en in cultuurcentra's door heel Nederland.
Met een sterk rechtsvaardigheidsgevoel, intelligentie, doorzettingsvermogen en een passie die direct voelbaar is, zet ze zich in voor de kwetsbare medemens die hulp nodig heeft. Prachtig hoe ze moeiteloos het podium pakt wanneer dat nodig is, niet voor zichzelf, maar om te vechten voor hen die het moeilijk hebben.
Trots, gepassioneerd en daadkrachtig vertelt ze me over haar niet gemakkelijk jeugd. Hoe ze op jonge leeftijd gedwongen volwassenen en zelfstandig moest worden. Een moeilijke tijd die haar ook veel geleerd heeft. En hoe ze datgene manifesteerde wat ze voor ogen had. Wat begon met een uitspraak: "Ik ga naar Den Haag" en iedereen die haar voor gek verklaarden, Maar ze deed het, ze werd minister in de tweede kamer. O nee, geen standaard minister, een die van zich liet horen en letterlijk niet uit de weg ging voor hetgeen waar ze voor vocht. Zeker als het over de toekomst van de kwetsbare jeugd ging. Privé gaf ze met haar warm hart een thuis voor niet 1 maar wel wel 10 pleegkinderen. Jongeren, inmiddels volwassenen, die nog altijd haar huis weten te vinden, dankbaar zijn voor wat zij voor hen betekent heeft. Dit thuis voor jongeren groeide uiteindelijk in een organisatie die momenteel jeugdhulp biedt aan ruim 75 jongeren op meerdere locaties in het zuiden van Limburg. Ine Aalsted Madsen een mooi en warm mens. Een voorbeeld voor velen.
Dag in, dag uit, door weer en wind, stapte ze op haar fiets. Meer dan 8 kilometer lang peddelde ze, richting het verpleeghuis waar haar man woont. Naast zijn schone was neemt ze altijd iets voor hem mee, een mandarijntje, een bakje druiven of een lekker huzarenslaatje waar hij zo van hield. Haar man, de liefde van haar leven, die haar vroeger op handen droeg en woiesn zorgzaamheid ze elk dag voelde. Maar die man bestaat niet meer...
Nu staart hij haar argwanend aan, alsof ze een vreemde is. Soms begint hij t schreeuwen, te schelden als ze alleen maar probeert hem te helpen. Elk bezoek voelt zwaarder dan het vorige, alsof het haar ziel stukje bij beetje verplettert. En toch, ze blijft gaan. Iedere keer weer omdat dat is wat je doet als je belooft: "tot de dood ons scheidt, in goede en slechte dagen",
"Het is zijn ziekte mam", zeggen haar kinderen. "Hij kan er niets aan doen", zeggen de verzorgende in het verpleeghuis.
Ze weet het, ze begrijpt het, maar dat maakt de pijn niet minder, de worsteling niet lichter.
Ze weet niet waar ze de kracht vandaan moet blijven halen. Iedere dag voelt als een berg om tegenop te klimmen, hoger en hoger. "Soms" vertrouwt ze me zachtjes en met schuldige ogen toe. "zou ik willen dat hij niet meer wakker werd". Snel gevolgd met: "hij heeft zo toch ook geen fijn leven meer".
Ik ben samen met haar op bezoek geweest bij haar man. Ik heb haar mogen helpen te zien hoe haar man op haar reageert en waar dit vandaan komt. Hoe zijn wereld er uit ziet en vooral hoe verloren hij hierin is. Het bieden van handvatten en uitleggen wat levend verlies betekent en hoe dementie het brein en daarmee het functioneren van haar man heeft verandert, heeft haar begrip en ook weer positieve energie gebracht. Energie om naar hem toe te gaan en niet zijn ziekte maar hem weer te zien en voelen. Hij is er nog, diep daar van binnen.
( om privacy reden worden er geen namen genoemd)
©Copyright 2024 Mana Mua . Alle rechten voorbehouden.
We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden
Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.